Poetins grootste probleem is niet de NAVO
Dit is een re-post van mijn gastessay voor EW Podium op 12 januari 2022.
Rusland is beste promotor NAVO-lidmaatschap
Dit artikel is een re-post van mijn gastessay voor EW Podium.
De expansiedrift van Vladimir Poetin bevestigt veel voormalige Sovjet-landen in hun vrees voor hun onafhankelijkheid. Daarmee drijft juist Poetin die landen in de armen van de NAVO. Je hoort het vaak: ‘De Verenigde Staten hebben hun belofte gebroken! Ze hadden de NAVO nooit mogen uitbreiden, omdat dit Rusland provoceerde.’ Deze uitspraak verraadt een imperialistische kijk op de voormalige satellietstaten van de Sovjet-Unie. Ontkend wordt immers de onafhankelijke politieke ontwikkeling in deze voormalige communistische landen, zoals Tsjechië, Hongarije en Polen. Die hadden veertig jaar lang onder het juk van de Sovjet-Unie gezeten en wilden hun eigen, onafhankelijke koers varen. Dit was een logisch gevolg van het einde van de Koude Oorlog en het einde van de Sovjet-overheersing. Dit perspectief krijgt onvoldoende aandacht: waarom wilden sommige landen tot de NAVO toetreden?
Rusland lijkt echt in eigen propaganda te geloven
De enige verklaring voor de onbezonnen invasie is dat Rusland in zijn eigen sprookjes, mythen en fantasieën over Oekraïne is gaan geloven. Op 24 februari keek de wereld verschrikt op toen de Russische president Vladimir Poetin na maandenlange dreigementen ook daadwerkelijk besloot om Oekraïne met een ‘full-scale invasion’ binnen te vallen. Poetin noemde dit eufemistisch een ‘speciale militaire operatie’. Binnen 24 uur boden de Verenigde Staten Volodymyr Zelensky een escorte aan om Oekraïne te ontvluchten. Die antwoordde met de inmiddels legendarische woorden: ‘I need ammo, not a ride.’ (Ik heb geen escorte nodig, maar munitie.) De oorlog is inmiddels zeven maanden verder, maar één ding staat vast: Zelensky ontwikkelde zich als de Churchill van onze tijd. Voor historici zal het de komende jaren een raadsel zijn hoe het kan dat Rusland Oekraïne binnenviel op basis van talloze naïeve en foutieve aannames gebaseerd op wensdenken.
Ongeremde burgerdoelwitten bestookt in Marioepol. Incidenteel of structureel bij het Russische leger?
Op februari 2022 viel Vladimir Poetin onder het mom van zijn speciale militaire operatie Oekraïne binnen. Meteen werd duidelijk dat Poetins ambities verder reikten dan de Donbas.
Internationaal werd schande gesproken over de manier hoe Rusland militair werd optrad met bombardementen op burgerdoelwitten. In een stemming van de Verenigde Naties werd de invasie publiekelijk veroordeeld. Biden noemde Poetin een oorlogsmisdader nadat The New York Times concludeerde op basis van satellietbeelden dat het Russische leger doelbewust Oekraïense burgers en burgerdoelwitten beschoot. Dit werd later bevestigd door ooggetuigen in de voorstad van Kyiv, Bucha. De Ambassade van de Verenigde Staten in Georgië vergeleek de slag bij Marioepol met de slag bij Leningrad en suggereerde daarmee dat het Russische militaire handelen sinds 2022 sterk afweek van de periode daarvoor. Echter, was het Rusland dat 27 jaar geleden in feite hetzelfde deed in Tsjetsjenië, bij Grozny. Dit artikel zal ingaan op de overeenkomsten en verschillen tussen de belegering van Grozny in 1995 en die van Marioepol anno 2022.
