Het is een nek-aan-nek race bij de Amerikaanse verkiezingen tussen Donald Trump en Kamala Harris. Wat als Trump opnieuw de president van de Verenigde Staten wordt? Wat betekent zijn spierballentaal voor bijvoorbeeld Oekraïne: vrede in Oekraïne binnen 24 uur? Dat klinkt vooral als holle retoriek, slechts bedoeld om zijn Amerikaanse kiezers te laten geloven dat Mister Trump himself een meesterstrateeg is waar Machiavelli nog een puntje aan kon zuigen. Maar wat betekent een mogelijke overwinning van Trump eigenlijk voor Oekraïne? Omdat Trumps buitenlandbeleid onvoorspelbaar blijft, analyseer ik zijn Oekraïne-politiek aan de hand van drie scenario’s.
Poetin staat erom bekend een loopje met de geschiedenis te nemen. U heeft hem vast wel eens horen zeggen dat de NAVO niet had mogen uitbreiden. Volgens Rusland zou de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken, James Baker, in 1990 aan Gorbatsjov hebben toegezegd dat dit niet zou gebeuren. Dit zou de Amerikaanse Minister hebben gedaan toen de Sovjet-Unie akkoord ging met de hereniging van Duitsland in 1990. Toch zijn in 2024 verschillende landen ten oosten van Duitsland NAVO-lid geworden. Russische propagandisten gebruiken dit om te beweren dat het Westen Rusland zou hebben bedrogen. Maar is dat wel waar? Heeft de NAVO echt een belofte gedaan, of is dit Russische fake history? En wat was de context waarin Baker deze woorden zou hebben uitgesproken? In dit artikel duiken we in de historische achtergrond van deze ‘belofte’.
Nederland is oorlogsmoe. De oorlog in Oekraïne dringt nauwelijks nog door tot in de huiskamers. Zelfs onder mijn vrienden merk ik dat ze er liever niet meer over willen praten. Te confronterend, zeggen ze. Mensen willen ‘gewoon’ doorgaan met hun leven. Dat snap ik. Juist daarom hebben de Nederlandse media, bijvoorbeeld de Volkskrant, De Telegraaf, NOS en RTL, de verantwoordelijkheid om mensen goed te informeren. Maar dat doen ze niet. Het internationale nieuws wordt nu gedomineerd door de oorlog tussen Hamas en Israël. Ondertussen woedt de grootste grondoorlog sinds de Tweede Wereldoorlog nog altijd op Europees grondgebied en eist dagelijks talloze levens. De exacte cijfers zijn onbekend, maar sommige schattingen gaan uit van bijna een miljoen slachtoffers onder burgers en militairen.
Op 24 februari 2022 was de hele wereld in shock: Rusland was Oekraïne binnengevallen met ongekend oorlogsgeweld. Dit was de grootste militaire operatie sinds de Tweede Wereldoorlog op het Europese continent. Vaak wordt er gesproken over het Westen tegenover Rusland, maar ook voor Japan was de oorlog in Oekraïne een keerpunt. In Japan betekende dit ook een U-turn in de bilaterale relaties met Moskou. Ik sprak met Casper Wits, japanoloog, sinoloog en universitair docent Oost-Azië Studies aan de Universiteit van Leiden over hoe Japan zich betrokken voelt bij de oorlog in Oekraïne. En kunnen wij, Europeanen ook iets leren van Japan?
Gisteren viel Israël de Russische luchtbasis Hmeimim in Syrië aan. Deze basis was in 2015 cruciaal voor Rusland om het Assad-regime te redden. Ondanks de Russische rode lijnen besloot Israël om deze vliegbasis aan te vallen, omdat Iran er ook vliegtuigen stationeerde. De Israëlische aanval laat zien dat de belangen van Israël en Rusland elkaar steeds meer beginnen te snijden. De vraag is hoe lang Israël zijn voorzichtige beleid ten aanzien van Rusland kan volhouden.
De oorlog duurt nu al 2,5 jaar (of eigenlijk al tien jaar sinds de annexatie van de Krim). Na aanvankelijke terughoudendheid besloot het Westen Oekraïne te steunen. Eerst met stingers en kogelvrije vesten, daarna volgden HIMARS- en Patriot-systemen. Vervolgens ontstond de discussie over tanks en F-16s. Natuurlijk ben ik tevreden met deze leveringen, want zonder deze wapens zouden er nog veel meer Oekraïense doden te betreuren zijn geweest. Toch blijf ik kritisch. Wat ontbreekt, is een bredere discussie over ons Oekraïnebeleid, niet alleen in Nederland, maar in het hele Westen. We leveren wel wapens, en dat is goed, maar fundamentele vragen over onze Oekraïnestrategie worden niet gesteld. Kunnen we enkel met wapenleveranties Rusland dwingen tot concessies, of is er meer nodig?
Vandaag is het precies 23 jaar geleden dat twee passagiersvliegtuigen de Twin Towers in New York doorboorden. Ik was toen een klein jongetje en zoals elke dinsdagmiddag keek ik samen met wat vriendjes nietsvermoedend Pokémon. Het was onze vaste prik op dinsdagmiddag: samen kijken hoe Ash Ketchum het opnam tegen Team Rocket. Op school konden we ons na de lunchpauze nauwelijks nog concentreren. Zou Ash Ketchum deze keer Team Rocket weer kunnen verslaan?
Afgelopen week was het weer raak. Ditmaal schoot Rusland een appartementencomplex in de West-Oekraïense stad Lviv aan flarden. Precies zoals eerder, toen Rusland afgelopen zomer een kinderziekenhuis in Kyiv met de grond gelijkmaakte: veel (westerse) verontwaardiging, maar weinig actie.
When it comes to Ukrainian history, it is noticeable that many people in Western Europe are familiar with Ukrainian Nazis from World War II, like Bandera. However, the Holodomor (literally, the plague of hunger) is not as widely known. Without understanding the Holodomor, one simply cannot comprehend Ukraine’s actions in the current war with Russia, nor why Ukrainian opportunists collaborated with Nazi Germany from 1941. Last Saturday, Ukraine commemorated the Holodomor, a deliberate famine orchestrated by Stalin 90 years ago that claimed the lives of millions of Ukrainians. Professor Timothy Snyder, an expert on the Holocaust in Eastern Europe, asserts that this famine in Ukraine in the 1930s was intentionally created by the Stalinist Soviet regime.
