Nederland werd woensdagavond 22 november een rechts land. Het land dat lang als liberaal werd gezien, had een ruk naar rechts gemaakt en de shock was ook internationaal groot. Na 13 jaar Rutte was het tijd voor een nieuw geluid. Dilan Yeşilgöz de nieuwe leider van de VVD, zette de deur op een kier naar de PVV van Geert Wilders. Wilders als een doorgewinterde politicus, moet je geen muizengaatje geven, want daar weet hij wel raad mee. En dat gebeurde ook. Nederland beleefde woensdagavond haar Trump-, haar Brexit-moment. Nederland koos voor rechts en rekende af met vier kabinetten Rutte. Een duidelijk signaal van de kiezer die zich jarenlang niet gehoord voelde.
Al sinds 2008 kijk ik met veel interesse naar de verkiezingsdebatten in Nederland. Ditmaal echter, terwijl ik naar de debatten kijk, overvalt mij een ongekend gevoel. Het lijkt alsof de huidige verkiezingen in de kern niet verschillen van die in 2021, Corona is vervangen door het terugkerende thema van migratie, maar daarmee is alles wel gezegd. Nederlandse politici doen alsof migratie, groeiende inflatie, en de energietransitie nationaal op te lossen thema’s zijn. Dit is niet alleen een poging om zand in de ogen van de kiezer te strooien, maar getuigt ook van een ongekende zelfoverschatting die naar grootheidswaanzin riekt. De VOC-mentaliteit van Balkenende vieren nog steeds hoogtijdagen anno 2023.
Na een dag vol onuitsprekelijke gruweldaden tijdens de Holocaust zochten SS-ers vaak hun heil rond een kampvuur. De lucht, zwaar van de geur van verbrand hout en vermengd met de scherpe lucht van schnaps, creëerde een somber decor. Hoewel Heinrich Himmler, de Reichsführer van de SS, het matige gebruik van alcohol ‘s avonds aanmoedigde, bleef het er vaak niet bij één. Onafhankelijk journalist Douglas Murray, Brits schrijver, journalist en politiek commentator, riep dit beeld op toen hij een nogal een boude uitspraak deed bij Talk TV. Hij stelde dat “Het verschil tussen de nazi’s en Hamas is dat de nazi’s zich nog een beetje schaamden, terwijl Hamas en sommige Gazanen trots zijn als er Joden worden vermoord en verkracht.” Want, de SS-officieren zouden in de kern nog enige vorm van menselijkheid hebben, omdat sommigen onder hen ’s avonds wel eens wat dronken, om hun eigen wreedheden ‘even’ te vergeten.
Ik heb lang getwijfeld of ik hier wel iets over moest schrijven, want de kwestie tussen Palestina en Israël is dusdanig gepolariseerd dat je er hoe dan ook mensen tegen de haren zult instrijken. En toch doe ik het, omdat de oorlog in Israël de belangen van Oekraïners die hier niks mee te maken hebben zullen schaden.
De eerste sneeuw van 1939 was net gevallen in het grensgebied tussen Finland en de Sovjet-Unie toen Simo Häyhä, een scherpschutter van het Finse leger, zich voorbereidde op wat later bekend zou staan als de Winteroorlog. Simo, bijgenaamd ‘Witte Dood’ door zijn vijanden, was geen gewone soldaat. Met meer dan 500 doden op zijn naam belichaamt hij de doortastendheid van de Finse verdediging. Zijn verhaal is illustratief voor de individuele moed en de standvastige Finse geest die in het hele leger voelbaar was.
Sport en politiek zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Er is een eeuwenoude gedachte die suggereert dat verschillen tussen landen tijdelijk kunnen worden vergeten door de strijd van de sport. Echter, recente ontwikkelingen tonen een toenemende trend waarbij sport op internationaal niveau juist verdeeldheid zaait. Een treffend voorbeeld hiervan was het laatste wereldkampioenschap voetbal. Westerse politici en vertegenwoordigers probeerden hun steun voor de internationale Lgbt-gemeenschap te tonen door ‘one love’-armbanden te dragen tijdens het WK in Qatar. Dit leidde tot een tegenreactie van Arabische vertegenwoordigers, die met een ‘Free Palestina’-boodschap kwamen. De vermenging van sport en politiek is dus een realiteit die niet genegeerd kan worden. Dit brengt ons bij de vraag: kunnen en willen we politiek en sport wel los van elkaar zien?
Opnieuw wordt het verhaal naar voren gebracht dat de oorlog in Oekraïne voorkomen had kunnen worden door Oekraïne het NAVO-lidmaatschap te ontzeggen. Dit wordt op Twitter geclaimd door onder andere veiligheidsexpert Max Abrahms en de Noorse politicoloog Glenn Eric Andre Diesen. Laatstgenoemde gaf meerdere keren commentaar voor de Russische propagandazender Russia Today.
Genocide. Het komt feitelijk neer op volkenmoord. Of beter gezegd: het doelbewust en systematisch proberen uit te roeien van een specifieke groep mensen. De afgelopen anderhalf jaar hebben we de pogingen van Rusland gezien om Oekraïne snel te onderwerpen. We herinneren ons allemaal de bekende woorden ‘Kyiv zal binnen 72 uur vallen.’ Nadat dit in maart 2022 overduidelijk was mislukt, intensiveerde de oorlog en stapelden oorlogsmisdaden zich op. Westerse politici lijken echter terughoudend om de roze olifant in de kamer te benoemen: zijn we getuige van genocide op het Europese continent?
Velen willen zo snel mogelijk vrede in Oekraïne. Maar dat land offeren aan de hongerige Russische beer is niet de oplossing. Maandag 21 juli 2023 pleitte Isabelle Buhre op EW Podium voor onderhandelingen met Rusland. Haar ‘vredesvoorstel’ zou in Moskou met gejuich worden ontvangen. Zo’n voorstel wordt als zwakte gezien, en versterkt het idee van president Vladimir Poetin dat het Westen zwak en decadent is en dat de Russische politiek van kernwapenintimidatie effectief is.
Is er ooit iemand tweemaal veroordeeld voor betrokkenheid bij een staatsgreep? Generaal Sergey Soerovikin zou wel eens de primeur kunnen hebben. Recentelijk berichtte de Moscow Times dat generaal Soerovikin onder huisarrest zou zijn geplaatst vanwege zijn vermeende betrokkenheid bij de opstand van Prigozjin tegen de legertop. Hoewel het nog niet helemaal bevestigd is, roept deze ontwikkeling herinneringen op, want Soerovikin was eerder betrokken bij de poging tot staatsgreep van 1991, waarbij hij samen met andere Sovjetmilitairen probeerde de hervormingen van Glasnost en Perestrojka ongedaan te maken. Ze zagen deze hervormingen als zwakte en als een knieval naar het kapitalistische Westen. Het lijkt erop dat militairen opnieuw bezorgd zijn dat als Poetin te lang aan de verliezende hand is in de oorlog, waardoor het Russische regime van binnenuit bedreigd kan worden. Het is dus niet voor het eerst dat Soerovikin het Kremlin uitdaagt. Dit doet ons afvragen: wie is deze markante generaal eigenlijk?
