Wanneer polarisatie de norm is
Afgelopen weekend liep ik op Texel tien kilometer voor KiKa met als doel geld op te halen voor kinderen die lijden aan kanker. Het was een prachtig evenement, even los van de dagelijkse polarisatie en egotripperij. Ondanks al onze verschillen hadden we een gemeenschappelijk doel, en dat verbindt. Het was een zeldzaam moment van eenheid, saamhorigheid en iets voor de medemens willen doen. Maar was het wel zo zeldzaam? Het deed me beseffen: we kunnen het dus wel. Samenleven en de verbinding zoeken. Nadat ik de finish had bereikt, besloot ik om mijn ervaringen op de sociale media te delen. Natuurlijk waren er wat anonieme trollen die daar natuurlijk weer iets van moesten vinden. Maar weet je wat het mooiste was? Zelfs mensen die het normaal gesproken met me oneens zijn, konden het lopen voor Kika enorm waarderen. Ik realiseerde me plotseling hoe groot het verschil is tussen hoe we in het echt met elkaar omgaan en hoe we elkaar zien door het filter van de media. Want die media verdienen aan ophef, verdeeldheid en tegenstellingen. Zolang dat verdienmodel leidend is, blijven polarisatie en ophef de norm en verbinding de uitzondering.
