10 jaar na MH17 zijn er nog steeds mensen die zeggen dat dit niet hun oorlog is, alsof het een keuze is.

Precies tien jaar geleden zat ik met mijn ouders en broertje op een terras in Laos. We genoten van de Laotiaanse gemoedelijkheid, waar brommers stopten om slapende honden wakker te maken om vervolgens weer door te kunnen rijden. Het contrast met Nederland was groot: in Nederland zou er ongeduldig getoeterd worden. We hadden net de Laotiaanse curry achter de kiezen, zaten aan de koffie en genoten na een lange dag wandelen van de muziek van Michael Jackson en Joy Division op de achtergrond. Alles leek perfect voor een rustgevende tropische avond in Laos, totdat een van ons de telefoons ging ophalen. Alle vier de telefoons waren zo heet, je kon er wel een eitje op bakken. Eerst dachten we dat het door de hitte kwam, maar nee, ze waren roodgloeiend van ruim dertig gemiste oproepen. Er was namelijk een vliegtuig neergeschoten boven Oekraïne.