Wat als standrechtelijke executies van Oekraïense krijgsgevangenen het nieuws niet meer halen?
Nederland is oorlogsmoe. De oorlog in Oekraïne dringt nauwelijks nog door tot in de huiskamers. Zelfs onder mijn vrienden merk ik dat ze er liever niet meer over willen praten. Te confronterend, zeggen ze. Mensen willen ‘gewoon’ doorgaan met hun leven. Dat snap ik. Juist daarom hebben de Nederlandse media, bijvoorbeeld de Volkskrant, De Telegraaf, NOS en RTL, de verantwoordelijkheid om mensen goed te informeren. Maar dat doen ze niet. Het internationale nieuws wordt nu gedomineerd door de oorlog tussen Hamas en Israël. Ondertussen woedt de grootste grondoorlog sinds de Tweede Wereldoorlog nog altijd op Europees grondgebied en eist dagelijks talloze levens. De exacte cijfers zijn onbekend, maar sommige schattingen gaan uit van bijna een miljoen slachtoffers onder burgers en militairen.
Japan ontbreekt in ons hele Oekraïne-Rusland narratief
Op 24 februari 2022 was de hele wereld in shock: Rusland was Oekraïne binnengevallen met ongekend oorlogsgeweld. Dit was de grootste militaire operatie sinds de Tweede Wereldoorlog op het Europese continent. Vaak wordt er gesproken over het Westen tegenover Rusland, maar ook voor Japan was de oorlog in Oekraïne een keerpunt. In Japan betekende dit ook een U-turn in de bilaterale relaties met Moskou. Ik sprak met Casper Wits, japanoloog, sinoloog en universitair docent Oost-Azië Studies aan de Universiteit van Leiden over hoe Japan zich betrokken voelt bij de oorlog in Oekraïne. En kunnen wij, Europeanen ook iets leren van Japan?
Rusland bedreigt ook de veiligheidsbelangen van Israel
Gisteren viel Israël de Russische luchtbasis Hmeimim in Syrië aan. Deze basis was in 2015 cruciaal voor Rusland om het Assad-regime te redden. Ondanks de Russische rode lijnen besloot Israël om deze vliegbasis aan te vallen, omdat Iran er ook vliegtuigen stationeerde. De Israëlische aanval laat zien dat de belangen van Israël en Rusland elkaar steeds meer beginnen te snijden. De vraag is hoe lang Israël zijn voorzichtige beleid ten aanzien van Rusland kan volhouden.
Boots on the ground in Oekraïne? Misschien is dat wel nodig
De oorlog duurt nu al 2,5 jaar (of eigenlijk al tien jaar sinds de annexatie van de Krim). Na aanvankelijke terughoudendheid besloot het Westen Oekraïne te steunen. Eerst met stingers en kogelvrije vesten, daarna volgden HIMARS- en Patriot-systemen. Vervolgens ontstond de discussie over tanks en F-16s. Natuurlijk ben ik tevreden met deze leveringen, want zonder deze wapens zouden er nog veel meer Oekraïense doden te betreuren zijn geweest. Toch blijf ik kritisch. Wat ontbreekt, is een bredere discussie over ons Oekraïnebeleid, niet alleen in Nederland, maar in het hele Westen. We leveren wel wapens, en dat is goed, maar fundamentele vragen over onze Oekraïnestrategie worden niet gesteld. Kunnen we enkel met wapenleveranties Rusland dwingen tot concessies, of is er meer nodig?
Democratie is een uitzondering in de geschiedenis en misschien wel een experiment
In de zomer van 2020 bezetten duizenden studenten, jongeren, docenten en rechters de straten van Minsk en scandeerden: ‘Vertrek’ naar Lukashenko. Het was een kraakheldere boodschap aan de Belarussische dictator. Helaas bleken de democratische opstanden van korte duur te zijn. De Belarussische revolutie werd in het najaar van 2020 wreed onderdrukt door een regime dat de traditie van autoritaire en machtsbeluste tsaren voortzette. De gebeurtenissen in Minsk herinneren ons eraan hoe kwetsbaar een democratie is en dat ze voortdurend beschermd moet worden tegen machtsbeluste dictators en demagogen. Het Westen draagt daarom de verantwoordelijkheid om democratieën met hand en tand te verdedigen. Dit beperkt zich niet tot de eigen landsgrenzen. Ook de dappere demonstranten in Belarus en Iran verdienen onze steun, want ook zij strijden, net als Oekraïne, dagelijks voor hun vrijheid.
Oekraïne ervaart bijna dagelijks een 11 september alleen haalt het de nieuwspagina niet (meer).
Vandaag is het precies 23 jaar geleden dat twee passagiersvliegtuigen de Twin Towers in New York doorboorden. Ik was toen een klein jongetje en zoals elke dinsdagmiddag keek ik samen met wat vriendjes nietsvermoedend Pokémon. Het was onze vaste prik op dinsdagmiddag: samen kijken hoe Ash Ketchum het opnam tegen Team Rocket. Op school konden we ons na de lunchpauze nauwelijks nog concentreren. Zou Ash Ketchum deze keer Team Rocket weer kunnen verslaan?
Zonder (westerse) visie gaat Oekraïne deze oorlog verliezen
Afgelopen week was het weer raak. Ditmaal schoot Rusland een appartementencomplex in de West-Oekraïense stad Lviv aan flarden. Precies zoals eerder, toen Rusland afgelopen zomer een kinderziekenhuis in Kyiv met de grond gelijkmaakte: veel (westerse) verontwaardiging, maar weinig actie.
Jullie hadden gelijk; ik niet, met sommige mensen is een open discussie zinloos
Zoals jullie weten, ben ik altijd iemand die van de inhoud is. Ik zal niet snel iemand op de persoon aanvallen, maar het altijd tot de inhoud beperken. Veel van mijn volgers hadden echter gelijk: in sommige gevallen moet je aangeven wie iemand is. Als iemand fungeert als de spreekbuis van het Kremlin, dan moet je dat zeggen. En als iemand enkel het debat verstoort, is een open discussie zinloos. Het wordt dan pure tijdverspilling.
Het gezicht achter de draadjes en artikelen: En toen zei het halve schoolplein tegen een 10-jarig jongetje: “ja hij (ik dus) is te slecht voor deze school.’
Op sociale media presenteert iedereen zijn of haar beste versie. Op Twitter gaat het er soms hard aan toe, en dat mag ook. Alleen is de vraag: zou je op dezelfde manier hebben gedaan als we tegenover elkaar zaten op het terras? De vraag stellen is hem beantwoorden. Laatst stelde een twitteraar dat hij mijn “vmbo” terugzag in mijn analyses. Toen ik daarop een draadje maakte om mijn achtergrond te duiden, zag ik dat heel veel mensen niet eens wisten dat ik op het vmbo-kader ben begonnen. Daarom gaat dit artikel over mij: wie is de persoon achter de tweets, draadjes en artikelen?
10 years after MH17, there are still people who say this is not their war, as if it’s a choice.
Ten years ago, I was sitting with my parents and brother on a terrace in Laos. We were enjoying the Laotian tranquility, where motorbikes stopped to wake sleeping dogs before continuing on their way. The contrast with the Netherlands was striking: in the Netherlands, there would have been impatient honking. We had just finished a Laotian curry, were sipping coffee, and enjoying the music of Michael Jackson and Joy Division after a long day of walking. Everything seemed perfect for a peaceful tropical evening in Laos until one of us went to retrieve the phones. All four phones were so hot you could fry an egg on them. At first, we thought it was due to the heat, but no, they were red-hot from over thirty missed calls. A plane had been shot down over Ukraine.
Welkom, ik ben Hidde Bouwmeester, historicus, internationale betrekkingen, factchecker, spreker en gespecialiseerd in de geschiedenis van Oost-Europese landen. Ik schrijf artikelen en maak analyses om diepgang te promoten, nieuwe perspectieven te laten zien en om desinformatie te bestrijden.
Steun onafhankelijke journalistiek
De media worden overspoeld door snelle headlines en desinformatie. Een leugen verspreidt zich in 15 seconden; een factcheck kost ten minste 3 minuten, vaak meer. Daarom bied ik, zonder betaalmuur, achtergrondverhalen, analyses en nieuwe perspectieven op geschiedenis en internationale politiek. Dit is mogelijk dankzij de steun van lezers zoals jij.
Met jouw bijdrage kan ik bronnen onderzoeken, archieven induiken en verhalen brengen die je bijna nergens anders vindt. Samen bestrijden we desinformatie en maken we geopolitieke ontwikkelingen toegankelijker.
Met een eenmalige of maandelijkse donatie maak je dit mede mogelijk. Elke bijdrage, groot of klein, wordt enorm gewaardeerd. Jouw steun maakt ècht verschil!
