Sport en politiek zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Er is een eeuwenoude gedachte die suggereert dat verschillen tussen landen tijdelijk kunnen worden vergeten door de strijd van de sport. Echter, recente ontwikkelingen tonen een toenemende trend waarbij sport op internationaal niveau juist verdeeldheid zaait. Een treffend voorbeeld hiervan was het laatste wereldkampioenschap voetbal. Westerse politici en vertegenwoordigers probeerden hun steun voor de internationale Lgbt-gemeenschap te tonen door ‘one love’-armbanden te dragen tijdens het WK in Qatar. Dit leidde tot een tegenreactie van Arabische vertegenwoordigers, die met een ‘Free Palestina’-boodschap kwamen. De vermenging van sport en politiek is dus een realiteit die niet genegeerd kan worden. Dit brengt ons bij de vraag: kunnen en willen we politiek en sport wel los van elkaar zien?
Opnieuw wordt het verhaal naar voren gebracht dat de oorlog in Oekraïne voorkomen had kunnen worden door Oekraïne het NAVO-lidmaatschap te ontzeggen. Dit wordt op Twitter geclaimd door onder andere veiligheidsexpert Max Abrahms en de Noorse politicoloog Glenn Eric Andre Diesen. Laatstgenoemde gaf meerdere keren commentaar voor de Russische propagandazender Russia Today.
Genocide. Het komt feitelijk neer op volkenmoord. Of beter gezegd: het doelbewust en systematisch proberen uit te roeien van een specifieke groep mensen. De afgelopen anderhalf jaar hebben we de pogingen van Rusland gezien om Oekraïne snel te onderwerpen. We herinneren ons allemaal de bekende woorden ‘Kyiv zal binnen 72 uur vallen.’ Nadat dit in maart 2022 overduidelijk was mislukt, intensiveerde de oorlog en stapelden oorlogsmisdaden zich op. Westerse politici lijken echter terughoudend om de roze olifant in de kamer te benoemen: zijn we getuige van genocide op het Europese continent?
Velen willen zo snel mogelijk vrede in Oekraïne. Maar dat land offeren aan de hongerige Russische beer is niet de oplossing. Maandag 21 juli 2023 pleitte Isabelle Buhre op EW Podium voor onderhandelingen met Rusland. Haar ‘vredesvoorstel’ zou in Moskou met gejuich worden ontvangen. Zo’n voorstel wordt als zwakte gezien, en versterkt het idee van president Vladimir Poetin dat het Westen zwak en decadent is en dat de Russische politiek van kernwapenintimidatie effectief is.
Is er ooit iemand tweemaal veroordeeld voor betrokkenheid bij een staatsgreep? Generaal Sergey Soerovikin zou wel eens de primeur kunnen hebben. Recentelijk berichtte de Moscow Times dat generaal Soerovikin onder huisarrest zou zijn geplaatst vanwege zijn vermeende betrokkenheid bij de opstand van Prigozjin tegen de legertop. Hoewel het nog niet helemaal bevestigd is, roept deze ontwikkeling herinneringen op, want Soerovikin was eerder betrokken bij de poging tot staatsgreep van 1991, waarbij hij samen met andere Sovjetmilitairen probeerde de hervormingen van Glasnost en Perestrojka ongedaan te maken. Ze zagen deze hervormingen als zwakte en als een knieval naar het kapitalistische Westen. Het lijkt erop dat militairen opnieuw bezorgd zijn dat als Poetin te lang aan de verliezende hand is in de oorlog, waardoor het Russische regime van binnenuit bedreigd kan worden. Het is dus niet voor het eerst dat Soerovikin het Kremlin uitdaagt. Dit doet ons afvragen: wie is deze markante generaal eigenlijk?
24 juni 2023 markeerde een historisch keerpunt: een voormalig topcrimineel Prigozjin en de beruchte leider van de Wagner Group , gesteund door 25 duizenden militairen, waaronder gewapenden ex-criminelen besloten om richting Moskou op te trekken in hun machtsstrijd tegen de minister van Defensie, Shoigu. Tijdens de langdurige heerschappij van Vladimir Poetin werd hij voor het eerst geconfronteerd met een gewapende opstand. Hoewel er in het verleden interne opstanden waren, zoals die in 2011 toen grote aantallen mensen de straat opgingen en Poetins vertrek eisten, was de situatie nu van een totaal ander kaliber. In 2011 en 2012 gingen prominente oppositieleiders, zoals Alexei Navalny de straat op om de bevolking te mobiliseren om tegen de vermeende fraude te demonstreren. Navalny werd samen met andere oppositieleiders in 2012 gearresteerd.
Op 24 februari 2022 werd de wereld opgeschrikt door de grootschalige invasie van Russische troepen in Oekraïne. Naast veiligheidsexperts en Ruslanddeskundigen, waren ook sommige analisten verrast door de gebeurtenissen. Een paar weken na het uitbreken van de oorlog dook de naam van de voormalige autocoureur Igor Sushko op, die beweerde belastende informatie te hebben over de verdere oorlogsplannen van Rusland. Hij meende deze informatie via voormalige FSB-agenten te hebben verkregen en in het bijzonder via Vladimir Osechkin, voormalig FSB-lid. De vraag rijst echter wie Sushko precies is en waarom we nooit eerder van hem hebben gehoord. Bovendien is de betrouwbaarheid van de zogenaamde ‘FSB-letters’ twijfelachtig. Als historicus ben ik van mening dat de herkomst van bronnen cruciaal is voor geschiedschrijving, zoals Leopold von Ranke, de vader van de geschiedschrijving, ooit zei: ‘sagen wie es eigentlich gewesen.’ Het feit dat deze informatie niet werd gedeeld met erkende instanties, maar met een autocoureur zonder de benodigde expertise, is vreemd en roept twijfels op over de authenticiteit van de brieven. Daarnaast is het opvallende zwijgen van het Kremlin over deze openbaringen van de ‘FSB-letters’ interessant, aangezien het Kremlin belastende informatie meestal onmiddellijk ontkent. De discussie over de betrouwbaarheid van zulke bronnen is belangrijk, zeker in een tijd waarin het soms moeilijk is om de waarheid te achterhalen, en waarin zelfs artikelen en brieven gegenereerd kunnen worden door AI, zoals ChatGPT.
The day started full of hope when the President of Ukraine, Zelensky, visited our country during the commemoration of the dead. But it is disturbing that Russia accuses him of Nazism, given his family history (Zelensky lost several family members during the Holocaust and is the grandson of a Holocaust survivor). This shows that the fight against fascism is far from over, and we must remain vigilant. This alarming thought was reinforced when I received a disturbing video after posting a tweet about Zelensky. In this video, I was informed that I am on a “list.” It is shocking that such threats still exist, and people like me could be targeted. I am only now coming forward with my story after discussing it with friends and deciding that it is time to speak out strongly against it. It is crucial that politicians, journalists, and analysts take this alarming development seriously. Previously, it was politicians and experts in the field of COVID-19, but now it seems that people involved in the war in Ukraine are becoming the next victims. Although I am personally affected now, we all must stand up to protect freedom of speech and publication.
De dag begon vol hoop toen de president van Oekraïne, Zelensky, ons land bezocht tijdens dodenherdenking op 4 mei. Maar het is verontrustend dat juist Rusland hem beschuldigt van nazisme, gezien zijn familiegeschiedenis (Zelensky verloor verschillende familieleden tijdens de holocaust en is de kleinzoon van een holocaust- overlevende). Dit toont aan dat de strijd tegen fascisme nog lang niet voorbij is en we moeten alert blijven. Deze alarmerende gedachte werd nog eens versterkt toen ik na het plaatsen van een tweet over Zelensky een verontrustend filmpje toegestuurd kreeg. In dit filmpje werd me medegedeeld dat ik op een ‘lijstje’ sta. Het is schokkend dat dit soort bedreigingen nog steeds bestaan en dat mensen zoals ik mogelijk doelwit kunnen zijn. Ik ben pas nu naar buiten gekomen met mijn verhaal, nadat ik het met vrienden heb besproken en besloot dat het tijd is om me hiertegen fel uit te spreken. Het is van groot belang dat politici, journalisten en analisten deze zorgwekkende ontwikkeling serieus nemen. Eerder waren het politici en experts op het gebied van corona, maar nu lijken mensen die zich bezighouden met de oorlog in Oekraïne de volgende slachtoffers te worden. Hoewel ik nu persoonlijk geraakt ben, moeten we allemaal opstaan om de vrijheid van meningsuiting en publicatie te beschermen.
De Russische invasie in Oekraïne sinds februari 2022 heeft het functioneren van het internationaal recht opnieuw ter discussie gesteld. Rusland heeft sinds 2014 het internationaal rechtsprincipe geschonden door de annexatie van de Krim en sinds 2022 delen in Oost-Oekraïne bezet en op papier geannexeerd. De deportatie van Oekraïense kinderen was voor het Internationaal Strafhof aanleiding om een arrestatiebevel tegen president Poetin uit te vaardigen. Critici zeggen dat dit beeld westers of eurocentrisch is. De Verenigde Staten erkennen immers het Internationaal Strafhof ook niet en hebben zelf soevereine landen bezet, zoals Irak. Vandaar dat de Verenigde Staten hypocrisie wordt verweten, nu Washington Rusland beschuldigt van oorlogsmisdaden in Oekraïne. Door critici, zoals schrijver van het boek Dirty Wars Jeremy Scahill en mensenrechtenorganisaties, die stellen dat de Verenigde Staten tegelijkertijd ook wreed geweld steunen in Palestina en Jemen. In dit essay zal worden onderzocht wat de consequenties van Amerikaanse interventies zijn geweest voor de geloofwaardigheid voor de internationale rechtsorde en in hoeverre de kritiek van hypocrisie terecht is.
