Waarom het verbieden van Russia Today symboolpolitiek is gebleken

Zondagavond werd bekend dat Israël gaat verbieden. Net als bij Russia Today lijkt dit een draconische maatregel. Een verbod op een nieuwszender, hoe populistisch, politiek gekleurd of selectief ook, is nooit de oplossing. Het is bovendien een aanval op de persvrijheid. Ik was tegen het verbod op Russia Today en ben zeker tegen een verbod op Al Jazeera, omdat dit een precedent schept en vooral een aanval op de persvrijheid betekent.

De PVV roept maar wat en is blind voor de gevolgen van haar eigen beleid

Geert Wilders verklaarde op 13 april zijn onvoorwaardelijke steun aan Israël op het socialmedia-platform X, voorheen Twitter. Dit was naar aanleiding van een Iraanse vergeldingsaanval op Israëlische burgerdoelen. Deze Iraanse vergeldingsactie was op zijn beurt een reactie op een Israëlische aanval op een Iraans consulaat in Syrië eerder die maand. Het Iraanse regime stelt dat Israël van de kaart moet worden geveegd. Geert Wilders stelt dat hij altijd de Israëlische veiligheidsbelangen een warm hart toedraagt. Zo anders is het stemgedrag van de PVV als het gaat over Oekraïne. De PVV stemt voortdurend tegen de levering van bijvoorbeeld F-16s aan Oekraïne, terwijl deze cruciaal zijn om onder andere Iraanse drones (die ook op 13 april Israel aanvielen) te neutraliseren. Als Oekraïne deze Iraanse drones niet kan neutraliseren, ontstaat er een verhoogd risico op een massale vluchtelingenstroom uit Oekraïne. Dat lijkt allesbehalve wat de PVV voor ogen heeft, toch?

Rusland mag blij zijn dat de NAVO nog bestaat

Hef de NAVO op,” riepen critici van de NAVO toen de Sovjet-Unie in 1991 uiteenviel. Deze oproep legt het gebrek aan het Centraal-Europese perspectief in het NAVO-debat pijnlijk bloot. Landen uit Centraal-Europa wilden graag toetreden tot de NAVO. Zo drongen Polen en Tsjechië aan op verdere NAVO-uitbreiding, niet de Verenigde Staten, die juist terughoudend waren. Tegenstanders van NAVO-uitbreiding richtten zich voornamelijk op het perspectief van de grootmachten, terwijl het Centraal-Europese standpunt cruciaal is om de NAVO-uitbreiding in de jaren negentig te begrijpen. Zonder een Centraal-Europees perspectief in ons debat blijven verkeerde veronderstellingen bestaan, waardoor we langs elkaar heen praten.

En wat als Baudet niet betaald wordt?

We horen het de laatste tijd voortdurend: FvD-voorman Baudet zou financiële steun ontvangen vanuit Rusland via tussenpersonen, indien de Tsjechische inlichtingen blijken te kloppen.  Mocht dit het plot van een film zijn, dan zou niemand verbaasd opkijken. Immers, Baudet bestempelt de Russische bombardementen in Oekraïne als ‘mild’. Verder wijst hij exclusief naar de Verenigde Staten als aanstichter van de oorlog. Ook beschuldigt hij iedereen die probeert Rusland in Oekraïne tegen te werken van ‘oorloghitserij.’ Daar komt nog bij dat Baudet het Russische narratief verspreidt, en dat hij zijn publiek met Russische mythen voedt. Zo maakt hij zich schuldig aan het propageren van (pro-Russische) desinformatie. Toch blijft de cruciale vraag onbeantwoord: ontvangen Baudet en zijn politieke partij Forum voor Democratie daadwerkelijk betalingen vanuit Rusland? Of is Baudet dermate beïnvloedbaar dat hij uit vrije wil Russische propaganda omarmt en verdedigt?

Waarom Rusland een logisch doelwit is voor IS

Op vrijdag 22 maart 2024  werd Rusland opgeschrikt door een bloedige aanslag, die aan meer dan honderd mensen het leven kostte. Op X werd snel de vergelijking getrokken met 1999. Toen bliezen Tsjetsjenen flatgebouwen in Moskou op, waarop Rusland meteen de Tweede Tsjetsjeense Oorlog startte. Achteraf bleek de aanslag in 1999 mogelijk georkestreerd door de FSB, om zo die tweede oorlog in Tsjetsjenië, in de Kaukasus, te kunnen legitimeren. Het is cruciaal om bij deze huidige aanslag in een concertgebouw in Moskou geen overhaaste conclusies te trekken. Rusland verkeert immers al decennia in conflict met moslimextremisme. Daardoor ligt een samenzweringtheorie waarin Rusland zelf verantwoordelijk zou zijn voor de aanslag veel minder voor de hand. Dus, waarom besloot IS om een aanslag op Rusland te plegen?

Wanneer zeggen wij: Tot hier en niet verder tegen Vladimir de Verschrikkelijke?

Twee jaar geleden, op 24 februari 2022, ontvouwde zich de grootste militaire invasie op het Europese continent sinds D-Day. De Russische agressie tegen Oekraïne schokte de wereld, maar twee jaar later is er nog steeds geen einde in zicht. In plaats van daadkrachtige actie en realiteitszin zien we in Europese hoofdsteden vooral uitstelgedrag en politici die hun verantwoordelijkheid ontlopen. Ondertussen worden Oekraïners afgeslacht door Russische imperialisten. Duizenden kinderen worden tegen hun zin in Russische gastgezinnen geplaatst als onderdeel van een koloniale politiek. Het Oekraïense leger schreeuwt om munitie, terwijl wij in Nederland kibbelen over onbenullige zaken als hoofddoekjes en voornaamwoorden van onze Tweede Kamerleden. Lees hieronder wat wij wel kunnen doen tegen Vladimir de Verschrikkelijke.

Vrede en veiligheid is niet langer gratis: anno 2024 moeten we onze vrijheid verdedigen

Toen de oorlog op 24 februari 2022 in Oekraïne begon, was er paniek. Zou dit een opmaat naar een derde wereldoorlog zijn? Bijna twee jaar later is dat gevaar nog altijd aanwezig, alleen realiseren we ons dat onvoldoende. Toch zijn de signalen er wel. Zo voerde Letland de dienstplicht weer in, zijn de Baltische Landen bezig met het aanleggen van een bunkerlinie op de grens met Rusland en stelde Olaf Scholz dat Duitsland massaal munitie moet gaan produceren. Vrede is niet langer vanzelfsprekend. In een positief scenario begeven we ons in een nieuwe Koude Oorlog, een periode van Gewapende Vrede waarin vrede niet langer gratis is en met een goed uitgerust leger kan worden gehandhaafd. In een negatief scenario zitten we in pre-oorlogsperiode, zoals de Britse minister David Cameron zei dat hij zich Minister van Buitenlandse Zaken van Engeland voelde zoals in de jaren dertig. Wordt er voorgesorteerd op een grotere oorlog? Lees waarom dat niet langer uit te sluiten valt, en hoe we in Het Westen beter om moeten gaan met de ‘As van de Autoritarisme’.

Hoe de NOS onbedoeld fungeert als doorgeefluik van Russische desinformatie

Het mag inmiddels wel duidelijk zijn dat na 2 jaar oorlog in Oekraïne Rusland het niet zo nauw neemt met de waarheid. Poetin heeft jarenlang voor de KGB gewerkt en daar moest je één ding buitengewoon goed kunnen: liegen. Poetin kan met stalen gezicht beweren dat een banaan een vis is en je zult het niet aan zijn gezicht kunnen aflezen dat hij aan het liegen is. Dat is een prestatie op zich. Op 30 december 2023 werd de Russische stad Belgorod opgeschrikt door een inslag op een autoweg, waarbij volgens Russische autoriteiten meer dan 20 doden zijn gevallen en waar Oekraïne schuldig aan was. Het is echter zeer opmerkelijk dat de NOS deze Russische lezing van de tragedie in Belgorod zomaar overnam zonder enige voorzichtigheid. Als er één ding sinds de oorlog in Oekraïne duidelijk is geworden, dan is dat dat je Russische autoriteiten nooit zomaar kunt citeren zonder daar een kritische noot bij te plaatsen en dat is wat de NOS naliet. Overigens niet voor de eerste keer. Is er sprake van een patroon? Is de NOS onbedoeld de doorgeefluik geworden van desinformatie? En niet alleen de NOS maar ook the Economist de Telegraaf?  

Gaat u maar rustig slapen … Een Europees Pearl Harbor is echter akelig dichtbij

Is 24 februari 2022 onze 9/11 geworden? Of onze Pearl Harbor? Dat is het misschien wel zonder dat we ons dat realiseren in West-Europa of Amerika. Die dag, 24 februari 2022, had een wake-up call moeten zijn voor Westerse leiders: de brute agressieoorlog met als doel de complete vernietiging van de Oekraïense staat. De beelden uit steden als Mariupol en Bucha staan in ons collectieve geheugen gebrand. De Russische invasie was even rücksichtslos als meedogenloos. Hiermee laat de Russische leider zien dat een mensenleven voor het Kremlin vrijwel niets waard is. Zijn wij in het Westen ondertussen wakker geschud? Nauwelijks. Kunnen we een oorlog met Rusland nog voorkomen, ja dat kan. Hoe? Dat leest u in dit artikel.

Genocide als politiek statement

Sinds het uitbreken van de oorlog in Oekraïne en de oorlog in Gaza wordt de term genocide steeds vaker gebruikt. Gebeurt dat wel in de juiste context? Genocide is een ferme krachtterm die veel emotie oproept. Hoe kunnen we de term genocide duiden? Beschuldig je een land van het plegen van genocide, dan hoort daar meestal ook een politieke actie op te volgen. Dat is bijvoorbeeld gebeurd met een militaire interventie, zoals in Srebrenica. Daarom is het belangrijk dat wanneer de term wordt gebruikt, dat mensen daarbij weten wat genocide is en wat het gebruik ervan betekent.