De dag begon vol hoop toen de president van Oekraïne, Zelensky, ons land bezocht tijdens dodenherdenking op 4 mei. Maar het is verontrustend dat juist Rusland hem beschuldigt van nazisme, gezien zijn familiegeschiedenis (Zelensky verloor verschillende familieleden tijdens de holocaust en is de kleinzoon van een holocaust- overlevende). Dit toont aan dat de strijd tegen fascisme nog lang niet voorbij is en we moeten alert blijven. Deze alarmerende gedachte werd nog eens versterkt toen ik na het plaatsen van een tweet over Zelensky een verontrustend filmpje toegestuurd kreeg. In dit filmpje werd me medegedeeld dat ik op een ‘lijstje’ sta. Het is schokkend dat dit soort bedreigingen nog steeds bestaan en dat mensen zoals ik mogelijk doelwit kunnen zijn. Ik ben pas nu naar buiten gekomen met mijn verhaal, nadat ik het met vrienden heb besproken en besloot dat het tijd is om me hiertegen fel uit te spreken. Het is van groot belang dat politici, journalisten en analisten deze zorgwekkende ontwikkeling serieus nemen. Eerder waren het politici en experts op het gebied van corona, maar nu lijken mensen die zich bezighouden met de oorlog in Oekraïne de volgende slachtoffers te worden. Hoewel ik nu persoonlijk geraakt ben, moeten we allemaal opstaan om de vrijheid van meningsuiting en publicatie te beschermen.
De Russische invasie in Oekraïne sinds februari 2022 heeft het functioneren van het internationaal recht opnieuw ter discussie gesteld. Rusland heeft sinds 2014 het internationaal rechtsprincipe geschonden door de annexatie van de Krim en sinds 2022 delen in Oost-Oekraïne bezet en op papier geannexeerd. De deportatie van Oekraïense kinderen was voor het Internationaal Strafhof aanleiding om een arrestatiebevel tegen president Poetin uit te vaardigen. Critici zeggen dat dit beeld westers of eurocentrisch is. De Verenigde Staten erkennen immers het Internationaal Strafhof ook niet en hebben zelf soevereine landen bezet, zoals Irak. Vandaar dat de Verenigde Staten hypocrisie wordt verweten, nu Washington Rusland beschuldigt van oorlogsmisdaden in Oekraïne. Door critici, zoals schrijver van het boek Dirty Wars Jeremy Scahill en mensenrechtenorganisaties, die stellen dat de Verenigde Staten tegelijkertijd ook wreed geweld steunen in Palestina en Jemen. In dit essay zal worden onderzocht wat de consequenties van Amerikaanse interventies zijn geweest voor de geloofwaardigheid voor de internationale rechtsorde en in hoeverre de kritiek van hypocrisie terecht is.
Woensdag 29 maart is aan het licht gekomen dat Roman Abramovitsj, voormalig eigenaar van Chelsea FC, betrokken was bij de aankoop van de Nederlandse voetbalclub Vitesse. Uit onderzoek van The Guardian blijkt dat Abramovitsj in augustus 2010 zijn persoonlijke vriend en Georgische filantroop Zjordania op een sluwe manier van geld heeft voorzien om zodoende de aankoop van Vitesse te volbrengen. Daardoor werd de aankoop van Vitesse mogelijk gemaakt. Deze onthulling doet mij afvragen of er sprake is geweest van belangenverstrengeling? De meeste voetballiefhebbers kennen Abramovitsj wel, maar hoe komt hij eigenlijk aan zijn geld?
Waarom schendt Rusland keer op keer internationale verdragen? Deze vraag blijft de internationale gemeenschap bezighouden. In dit artikel duiken we in op de toenemende spanningen tussen Rusland en het Westen, met als focus de ontwikkeling van de veiligheidsorde in Europa na de val van de Sovjetunie. Waarom wordt Rusland vaak beschouwd als een onbetrouwbare partner bij het sluiten van internationale verdragen? In dit essay lees je waarom een fundamentele clash heeft kunnen ontstaan tussen de EU en Rusland. En dat dat alles te maken heeft met het Westfaalse waardensysteem waar Rusland zich opnieuw op wenst te baseren. Tegen alle internationale verdragen in. Zolang Rusland dat blijft doen, heeft onderhandelen totaal geen zin.
Sinds Ruslands ‘speciale militaire operatie’ in Oekraïne en eigenlijk ook daarvoor hoor je het vaak: “De NAVO had nooit naar het oosten mogen uitbreiden.” Waarom eigenlijk niet? Het klopt dat voormalig stafchef van George Bush sr., James Baker, aan Gorbatsjov tijdens een lopend gesprek van 9 februari 1990 had gezegd dat de NAVO niet oostwaarts zou uitbreiden. Maar, dat was in 1990 en de tijd staat niet stil. Bovendien in hoeverre was dit echt een belofte en werd deze uitspraak wel door alle NAVO-landen gesteund? In het debat over de NAVO-uitbreiding komt veelal het Russische perspectief naar voren. Een perspectief vanuit Polen of Tsjechië ontbreekt veelal. Waarom wilden Polen en Tsjechië lid worden van de NAVO? Wat weten we nu eigenlijk echt over hun motivatie om zich in 1999 bij de NAVO aan te sluiten?
Afgelopen zomer rondde ik mijn masterscriptie af en sinds vorige week staat deze op mijn website online. Mijn masterscriptie ging over de diplomatieke geschiedenis tussen Rusland en de NAVO van 1991 tot 2016. Hierin concludeerde ik onder andere dat dat het naoorlogse Japan en Duitsland pas na een aantal generaties in staat bleken te zijn om hun imperiale verleden af te zweren. De Verenigde Staten steunden het naoorlogse Duitsland onvoorwaardelijk met financiële steun vanaf 1945. Dit roept de vraag op of financiële steun (of juist een gebrek daaraan) ertoe heeft geleid dat het democratische experiment in Rusland vanaf 1991 gedoemd was te mislukken. Of waren er andere oorzaken waardoor de Russische democratie het uiteindelijk niet redde? Dit is het eerste artikel uit de reeks #StelJeVraagAanHidde, hierin worden lezersvragen behandeld.
Vandaag is het exact één jaar geleden dat we allemaal werden opgeschrikt toen de Russische tanks vanuit de Krim, Belarus én Rusland Oekraïne binnentrokken onder het mom van ‘speciale militaire operatie.’ Volgens Rusland zou deze ‘speciale operatie’ slechts 72 uur duren. Inmiddels duur deze oorlog al een jaar. Deze militaire operatie van Rusland bleek een catastrofale inschattingsfout te zijn die de Russische geschiedenisboeken in negatieve zin zal gaan halen. Het tweede grootste leger ter wereld is het na één jaar oorlog nog steeds niet gelukt om de Donbas volledig onder controle te krijgen. Wat is er gebeurd en heeft deze oorlog ons leven veranderd? Daarover zal ik terugblikken in dit artikel.
Dit artikel schreef ik voor de Jonge Historici: https://www.jhsg.nl/poetins-angst-de-gewone-man-op-straat-in-moskou-kyiv-en-minsk/
Waarom is deze ideologische oorlog met Oekraïne noodzakelijk voor stabiliteit in Rusland zelf?
24 februari 2022 zal de geschiedenis ingaan op eenzelfde manier zoals 11 september de (westerse) veiligheidsorde fundamenteel veranderde. Toen op 24 februari jl. duizenden Russische tanks Oekraïne binnenstormden vond de grootste militaire invasie op het Europese continent plaats sinds 6 juni 1944, de invasie van de geallieerden op Normandië, oftewel D-day. De oorlog in Oekraïne is daarmee met geen enkele andere Europese oorlog te vergelijken sinds de Tweede Wereldoorlog, omdat twee beroepslegers elkaar bevechten. De schattingen zijn dat momenteel bij de gevechten rondom Bakhmut 100 soldaten per dag sneuvelen. De oorlogsdreiging is daarmee sinds 24 februari 2022 terug van weggeweest in Europa. Mensen die leuzen als ‘niet mijn oorlog’ scanderen steken hun kop in het zand.
Dit artikel is oorspronkelijk gepubliceerd bij EW Maginze. https://www.ewmagazine.nl/ewpodium/opinie/2023/02/nooit-buigen-voor-dictators-poetin-moet-verliezen-921280/
Na ruim elf maanden oorlog lijken westerse leiders eindelijk te concluderen dat de kernwapenbereidheid van Poetin lager is dan hij het Westen sinds 2008 heeft voorgehouden. De hele wereld is onderhevig aan inflatie, maar de Russische dreigementensector wel heel erg. Zelfs op Duitsland en Nederland maken de Russische (kernwapen)dreigementen nauwelijks nog indruk. Op bezoek bij president Joe Biden in Washington zette premier Mark Rutte het Nederlandse standpunt uiteen: Rusland moet verliezen.
Volgens EW-columnist en voormalig GroenLinks-Kamerlid Zihni Özdil brengt Ruttes stelligheid Nederland in gevaar. Rutte zou Rusland bijna uitnodigen om bijvoorbeeld Rotterdam te bestoken tijdens een Russische vergeldingsactie voor de wapenleveranties aan Oekraïne, schreef hij in zijn column van 21 januari. Ik ken Özdil als iemand die vindt dat er veel nadrukkelijker een debat moet worden gevoerd op de inhoud. Daarom zal ik precies dat doen en uitleggen waarom het belangrijk is om juist achter het regeringsstandpunt te staan: Rusland moet deze oorlog verliezen.
Masterscriptie Hidde Bouwmeester eindversie 12 augustus
