Donald Trump weet hoe je de aandacht trekt. Met grote woorden en simpele oplossingen presenteert hij zichzelf als dé man die complexe problemen met één pennenstreek oplost. In 2016 won hij de verkiezingen met de belofte van de muur die Mexico zou betalen, zogenaamd als oplossing voor het migratievraagstuk. Onzin natuurlijk. De muur werd het symbool van grootspraak zonder resultaten.
Tijdens de afgelopen presidentsverkiezingen (november 2024) was het weer raak. Trump haalde opnieuw alle krantenkoppen met zijn uitspraak dat hij binnen één dag vrede in Oekraïne kon realiseren. Vrede? Binnen 24 uur? Met Poetin aan tafel? Dezelfde Poetin die Oekraïners constant ‘nazi’s’ noemt en via zijn staatsmedia genocidale retoriek verspreidt? Wat gebeurt er met de miljoenen Oekraïners in bezet gebied? Trump hoeft immers niet in een Russische dictatuur te leven. Terwijl Russische bommen nog dagelijks Oekraïense steden raken, denkt Trump dat een paar gesprekken met Poetin genoeg zijn om deze oorlog te stoppen. Of geeft hij Poetin gewoon zijn zin? In dit essay analyseren we Trumps ‘vredesplan’. Wat stelt hij precies voor? Hoe haalbaar is het? En wat zijn de gevolgen als deze plannen werkelijkheid worden?
Op dinsdag 5 november won Donald Trump de Amerikaanse presidentsverkiezingen. Het was geen nek-aan-nekrace zoals velen hadden voorspeld. Trump won vrij eenvoudig. Bijna direct volgde een leegloop van Twitter naar BlueSky. Niet zozeer dat er accounts werden opgeheven, dat gebeurde ook, maar vooral dat de engagement zich begon te verplaatsen. Mensen zochten naar alternatieven voor Twitter, weg van Musk en zijn platform, waar extreemrechts hoogtijdagen viert. Weg van oligarch Musk, die straks onderdeel wordt van de regering Trump. Sinds 2021 versla ik de oorlog in Oekraïne op Twitter. Dit jaar tikte ik de 14 duizend volgers aan, maar mijn bereik is sinds het uitbreken van de oorlog nog nooit zo laag geweest. Dan vraag je je af: heeft Twitter-duiding nog zin?
De overwinning van Trump leidt natuurlijk tot onzekerheid. Toch worden er nu direct vergaande conclusies getrokken. Bovendien was de regering-Biden allesbehalve gericht op een Oekraïense overwinning. Wat betekent een tweede termijn Trump voor Oekraïne?
Allereerst: Trumps retoriek
Trump staat bekend om zijn retorische vermogen. Denk maar aan zijn uitspraken als ‘we will build a wall and Mexico is gonna pay for it.’ Ook Trumps ‘vrede in 24 uur in Oekraïne’ lijkt op het eerste oog vooral retoriek. Maar wat heeft Trump precies gezegd? Trump heeft gezegd dat hij tijdens zijn presidentschap een goede relatie had met zowel Poetin als Zelensky. Hij zegt dat hij ze allebei aan tafel kan krijgen. Maar hoe dan?
Elke Amerikaanse verkiezing voelt als een zenuwslopende thriller voor Europa, alsof wij Europeanen zijn gereduceerd tot lijdend voorwerp in een nieuwe Tarantino-film. Met angst en beven hopen Europeanen dat de Amerikanen de ‘juiste’ president kiezen en dat Amerika niet vervalt in isolatisme. Nu Trump opnieuw president is geworden, toont dat opnieuw hoe ongezond Europa afhankelijk is van de Verenigde Staten voor hun veiligheid. Europese landen proberen nu eindelijk aan de noodzakelijke 2%-norm voor defensie-investeringen te voldoen, maar de roze olifant in de kamer blijft onbesproken: een Europees kernwapen.
Putin is known for taking liberties with history. You have probably heard him say that NATO should not have expanded. According to Russia, U.S Secretary of State James Baker allegedly promised Gorbachev in 1990 that this would not happen. This promise was supposedly made when the Soviet Union agreed to the reunification of Germany in 1990. Yet, by 2024, several countries east of Germany had become NATO members. Russian propagandists use this to claim that the West betrayed Russia. But is that really true? Did NATO actually make such a promise, or is this Russian fake history? And what was the context in which Baker is said to have made these statements? In this article, we delve into the historical background of this ‘promise.’
Het is een nek-aan-nek race bij de Amerikaanse verkiezingen tussen Donald Trump en Kamala Harris. Wat als Trump opnieuw de president van de Verenigde Staten wordt? Wat betekent zijn spierballentaal voor bijvoorbeeld Oekraïne: vrede in Oekraïne binnen 24 uur? Dat klinkt vooral als holle retoriek, slechts bedoeld om zijn Amerikaanse kiezers te laten geloven dat Mister Trump himself een meesterstrateeg is waar Machiavelli nog een puntje aan kon zuigen. Maar wat betekent een mogelijke overwinning van Trump eigenlijk voor Oekraïne? Omdat Trumps buitenlandbeleid onvoorspelbaar blijft, analyseer ik zijn Oekraïne-politiek aan de hand van drie scenario’s.
In april 1945 kwamen diplomaten uit 50 landen bijeen in San Francisco om de basis te leggen voor een nieuwe wereldorde. Het Europese continent had twee wereldoorlogen en de Holocaust meegemaakt. Ook buiten Europa, zoals in China en Korea, had de Japanse bezetting tijdens de Tweede Wereldoorlog diepe wonden geslagen. De wereld had behoefte aan vrede en stabiliteit. De Volkenbond die opgericht was na de Eerste Wereldoorlog, was de voorloper van de Verenigde Naties. En toch kon de Tweede Wereldoorlog niet voorkomen en dus was er behoefte aan een internationaal instrument die vrede kon waarborgen en mensenrechten beschermen. Vanuit deze gedachtegang ontstond de Verenigde Naties, waarin mensenrechten en het tegengaan van expansiedriften centraal kwamen te staan. Anno 2024 is het echter de vraag of de Verenigde Naties nog steeds die rol kan vervullen. Misschien blijkt de Verenigde Naties een instrument van de twintigste eeuw te zijn geweest.
Poetin staat erom bekend een loopje met de geschiedenis te nemen. U heeft hem vast wel eens horen zeggen dat de NAVO niet had mogen uitbreiden. Volgens Rusland zou de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken, James Baker, in 1990 aan Gorbatsjov hebben toegezegd dat dit niet zou gebeuren. Dit zou de Amerikaanse Minister hebben gedaan toen de Sovjet-Unie akkoord ging met de hereniging van Duitsland in 1990. Toch zijn in 2024 verschillende landen ten oosten van Duitsland NAVO-lid geworden. Russische propagandisten gebruiken dit om te beweren dat het Westen Rusland zou hebben bedrogen. Maar is dat wel waar? Heeft de NAVO echt een belofte gedaan, of is dit Russische fake history? En wat was de context waarin Baker deze woorden zou hebben uitgesproken? In dit artikel duiken we in de historische achtergrond van deze ‘belofte’.
Nederland is oorlogsmoe. De oorlog in Oekraïne dringt nauwelijks nog door tot in de huiskamers. Zelfs onder mijn vrienden merk ik dat ze er liever niet meer over willen praten. Te confronterend, zeggen ze. Mensen willen ‘gewoon’ doorgaan met hun leven. Dat snap ik. Juist daarom hebben de Nederlandse media, bijvoorbeeld de Volkskrant, De Telegraaf, NOS en RTL, de verantwoordelijkheid om mensen goed te informeren. Maar dat doen ze niet. Het internationale nieuws wordt nu gedomineerd door de oorlog tussen Hamas en Israël. Ondertussen woedt de grootste grondoorlog sinds de Tweede Wereldoorlog nog altijd op Europees grondgebied en eist dagelijks talloze levens. De exacte cijfers zijn onbekend, maar sommige schattingen gaan uit van bijna een miljoen slachtoffers onder burgers en militairen.
Op 24 februari 2022 was de hele wereld in shock: Rusland was Oekraïne binnengevallen met ongekend oorlogsgeweld. Dit was de grootste militaire operatie sinds de Tweede Wereldoorlog op het Europese continent. Vaak wordt er gesproken over het Westen tegenover Rusland, maar ook voor Japan was de oorlog in Oekraïne een keerpunt. In Japan betekende dit ook een U-turn in de bilaterale relaties met Moskou. Ik sprak met Casper Wits, japanoloog, sinoloog en universitair docent Oost-Azië Studies aan de Universiteit van Leiden over hoe Japan zich betrokken voelt bij de oorlog in Oekraïne. En kunnen wij, Europeanen ook iets leren van Japan?
